انریکو ایگلسیاس از آلبوم ایلوسیون شاهین نجفی آهنگ دزدی کرد

تقدیم به همه ی دوستان
امروز خیلی بد شروع شد. خستگی وفکر کار به اندازه ی کافی امون آدم رو میبره و بعد بیایی و ببینی چند تا آدم به درجه ای از کینه و دشمنی برسن که برای خراب کردن آدم از خودشون مایه بزارن.هنوز این داستان تموم نشده بود که یکی از دوستان به من خبر داد که در آلبوم انریکو ایگلسیاس کاری هست که خیلی شبیه آهنگ سارینا از آلبوم ایلوسیونه.ما در ابتدا بدون اینکه تحقیق کنیم و با این اطمینان که آهنگساز سارینا (مهدی سوهانی) از انریکو کپی کرده بابت این ماجرا اظهار تاسف کردیم. ولی به کمک دوستان متوجه شدم که آلبوم انریکو در ماه جولای یعنی کمتر از یک ماه که منتشر شده و این بعید و امکان ناپذیر که آهنگساز ما از انریکو کپی کرده باشه. به هر حال در همین گیر و دار یک چیز به من ثابت شد و اون پشتیبانی و حمایت تک تک دوستان بود که در فیسبوک،یاهوو از طریق ایمیل پشت من بودند و این خودش به من انرژی مضاعف داد
در نامه ی قبلی نوشته بودم که ما کم هستیم ولی باور دارم که هر کدوم از دوستان یه ارتشن واسه خودشون.جوونایی از دختر و پسر،مرد و زن که فقط کارا رو گوش نمیدن بلکه از خود من نسبت به قضایا جدی ترن.اینو بدونین که ما راهی جز پیش رفتن نداریم . من باور دارم که ما رو تاریخ انتخاب کرده وفکر نکنین که حتی یه کلمه نوشتنتون تو هر فضایی از این دنیای مجازی بی تاثیره.همه چی ما داره رصد میشه. اتفاقن نه فقط از طرف کسایی که دارن حکومت می کنن. نه. از طرف کسایی که نمی تونن کسایی جز خودشونو ببین.
اینا می خوان از هر طریق ممکن،مثلن با دفاع الکی از فلان هنرمند ما رو به واکنش دادن بکشونن. همینا بودن که اون آهنگ درباره خواننده های ال ای و به طور وسیع پخش می کردن تا بگن :ببینید اینه خواننده ی شما. اینه کسی که از حقوق زن و بشر حرف می زنه . ببینید چطور فحاشی می کنه.یعنی یک کار خصوصی رو که من در سن 24 سالگی نوشته بودم و بدون اجازه پخش شده بود رو بر علیه من می خواستن استفاده کنن. من با هیچکی مشکل ندارم و اتفاقن همه هنرمندا و مخصوصن رپرای جوون ایران و دوست دارم و براشون ارزش قائلم.چون خودم اون دوران و طی کردم و می دونم کار در اون شرایط چه مصیبتیه. هر قدمی هم که از دستم بر بیاد برای بقیه بر می دارم و هیچوقتم ادعایی نداشتم که اینم و اونم. مشکل و دشمن ما کسایی دیگه هستن.به خاطر همینه که امروز از هر طیفی دوست و رفیق من هستن. با هر عقیده ای و مرام سیاسی و فکری. چرا که هنر ما رو دور هم جمع می کنه و من باور دارم که ما ایرانی ها الان به اتحاد نیاز داریم و جنبش سبز داخل ایران اینو نشون داد که میشه دور هم جمع باشیم و قدم تو راهی برداریم و کمبود ها و کاستی ها رو برای نیل به رسیدن هدف بزرگ نادیده بگیریم.من اعتراض می کنم پس هستم همونقدر ارزش داره که من می سازم پس هستم.این کار هنره و من معتقدم که هنرمند موجودی زنده و کاملن معمولی اما با کارکردی خاص در جامعه س .نباید در خلا زندگی بکنه و نباید در چار دیواری باشه. حالا این چاردیواری ممکنه فکری باشه.بشکنید دیوارهای ایدئولوژیک در خودتون و برای یک بار واسه همیشه بزارید طعم با هم بودن رو بفهمیم.ما ناگزیریم که تمرین کنیم.وگرنه با رفتن و اومدن هیچ حکومتی چیزی عوض نمیشه اگه تغییرات را از خودمون شروع نکنیم.فلسفه ی بی اعتمادی فلسفه ی کسانی که تفرقه ی بین ما به نفعشونه.
زمانی میرسه که نمی دونم این نوشته ها در اینترنت پیدا میشه یا نه. هک می کنن .فیلتر میکنن و...اما از ته دل آرزو می کنم زمانی برسه که با افتخار در کنار هم باشیم و طعم آزادی و امنیت رو بچشیم.
متن رو تصحیح نمی کنم و همین طور می زارم.
ارادتمند
شاهین.ن
اینم کار یک از دوستانه در رابطه با کار آقای انریکو
http://www.youtube.com/watch?v=SZsBckvmTEQ